Dresden, februari 1945
HALFWAARDETIJD
Vervagen herinneringen en daarmee de gruwelijkheid
van een menselijk bestaan? slijten huizen als zij leeg
langs de weg van de tijd ons aanstaren, ons uitnodigen
te vergeten wat ooit de redenen waren voor hun bouw?
ben ik de belichaming van het verval van herinneringen
aan gebeurtenissen die ikzelf nooit meemaakte maar
wel werden doorgegeven in mijn menselijk gedrag dat
pas echt schadelijk werd bij de geboorte van mijn zoon?
als isotopen liggen herinneringen opgeslagen in tijddiepe
kelders met hun eigen duizelingwekkende halfwaardetijd